Каляндар падзей

Першы выпуск адбыўся ў 1929г. Гімназія дзейнічала да 1931г. Была закрыта дэкрэтам Прэзідэнта Рэчы Паспалітай з-за распаўсюджання сярод яе навучэнцаў камуністычных ідэй.

Ініцыятарамі сталі супрацоўнік міліцыі Васіль Абрамовіч, настаўнік геаграфіі Дарафей Чорны і дырэктар Клецкай школы Анатоль Фінскі. Матэрыялы збіраліся школьнікамі, сябрамі таварыства “Юны краязнаўца” падчас турыстычных паходаў і вандровак па раёну. У 1961г. у Клецкай школе была адкрыта першая музейная экспазіцыя. Праз нейкі час побач са школай сіламі вучняў пачалося будаўніцтва асобнага памяшкання для музея, узорам для якога стаў паляўнічы домік з палацавага комплекса Румянцавых-Паскевічаў у Гомелі. Будаўніцтва ішло амаль 10 гадоў.

У войску з 1944г. Штурмаваў Кенігсберг, пасля ваяваў на Далёкім Усходзе. Пасля вайны працаваў настаўнікам геаграфіі, астраноміі і малявання ў Клецкай школе. Дарфей Максімавіч быў адным са стваральнікаў і першым дырэктарам Клецкага гісторыка-краязнаўчага музея. Памёр  21.08.1997г.

Лаўрэат Усесаюзнага конкурса вакалістаў у Маскве (1956), Лаўрэат Міжнароднага конкурса вакалістаў у Таліне (1964).  З 1944 па 1947 – саліст Дзяржаўнага ансамбля песні і танца пад кіраўніцтвам Рыгора Шырмы. У 1946-1955 і 1962-1976 гг. – саліст Літоўскай філармоніі. Саліст Дзяржаўнага акадэмічнага тэатра оперы і балета Літоўскай ССР (1950-1962, 1975-1988). З 1990г. і да канца жыцця – рэгент Хора Свята-Духава манастыра ў Вільнюсе. Л.Мурашка быў уганараваны царкоўным ордэнам Святога дабравернага князя Данііла Маскоўскага. Памёр 9 сакавіка 2009 г. у Вільнюсе.

У 1953 годзе скончыў Беларускі дзяржаўны палітэхнічны інстытут. У сям’і атрымаў ісламскую адукацыю. У 1954-1956 гадах працаваў майстрам будоўлі ў Магнітагорску, старшым начальнікам работ і галоўным інжынерам Упраўлення будаўніцтва Чэлябінскай вобласці РСФСР. У 1957-1961 гадах скончыў аспірантуру ў Акадэміі навук Беларускай ССР. У 1961-1986 гадах працаваў інжынерам, старшым інжынерам аб’яднання «Аргтэхбуд» у Мінску. У 1989 годзе выйшаў на пенсію.

Узнагароджаны бронзавымі медалямі ВДНГ СССР (1969, 1974, 1978), медалямі «За доблесную працу» (1970), «За працоўную доблесць» (1974), «Ветэран працы» (1986) і інш.

Асістэнт кафедры шпітальнай тэрапіі Мінскага медыцынскага інстытута (1957-1960). Дацэнт (1960-1963), загадчык (1963-1986), прафесар (1986-1990) кафедры прапедэўтыкі ўнутраных хвароб Гродзенскага медыцынскага інстытута. Працаваў над праблемамі лячэння хворых актыўным рэўматызмам, вывучаў сасудзістую паталогію – гіпертанічную хваробу і гіпатанічныя станы. Пмёр 25 студзеня 1990 года.

Атрад узнік вясной 1919 г. і налічваў каля 120 чалавек, пераважна жыхароў Клеччыны і Ляхавіччыны, дыслацыраваўся ў раёне вёсак Арда, Даматканавічы, Падлессе. За кароткі час партызаны паспелі правесці шэраг паспяховых баявых аперацый.

Ён размяшчаўся побач з уніяцкай Васкрасенскай царквой на Рыначнай плошчы. Такое суседства дзвюх святынь падкрэслівала верацярпімасць беларусаў.

Гэта прывяло да празмернай канцэнтрацыі яўрэяў у гарадах і мястэчках Беларусі. Аж да Другой сусветнай вайны яны складалі большасць насельніцтва Клецка.

У выніку атакі ахова магістралі была знішчана. Паводле партызанскіх справаздач, праціўнік страціў больш за 60 салдат, 5 аўтамашын, 2 матацыклы і некалькі падвод з грузам.

Частка вучняў перайшла ў Клецкую СШ № 2 і Даматканавіцкую СШ.

Склаў геолага-геаграфічную карту Новасібірскіх астравоў, апрацаваў геалагічныя калекцыі сабраныя Рускай палярнай экспедыцыяй. Яго імём названы мыс на паўночна-усходнім узбярэжжы вострава Кастрычніцкай рэвалюцыі архіпелага Паўночная Зямля. Загінуў у 1910 г. у чыгуначнай катастрофе на станцыі Бяспалаўка пад Харкавам.

З пачатку 1990-х гг. – актыўны ўдзельнік адраджэння татарскай культуры на Беларусі. Аўтар кнігі “Память”, прысвечанай гісторыі татарскай грамады Клецка і даследвання “Белорусско-польские татары на перекрёстках ХХ столетия”, напісанага пераважна па матэрыялах Клеччыны.

 У 1987—2009 гг. дырэктар Інстытута радыебіялогіі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі – галоўнай навуковай установы па вывучэнні праблем Чарнобыльскай катастрофы. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (1989; чл.-кар. з 1986), доктар медыцынскіх навук (1976), прафесар (1984). Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь (2004).  Памёр 14.02.2010 г. у Гомелі.

“Ён быў гаспадаром – не па пасадзе, а па сутнасці сваёй. Ён бачыў далёка не таму, што глядзеў паверх галоў, а таму, што быў высокага росту – у прамым і пераносным сэнсе гэтага слова. Летуценнік, абсалютна пазбаўлены беспадстаўнага фантазёрства, чалавек, здольны ажыццявіць самы нерэальны праект, бо абапіраўся на зусім рэальныя лічбы і разлікі, а галоўнае – на рэальных, надзейных, такіх жа шчырых і разумных людзей, як сам. Ён быў непрадказальны і загадкавы, як прышэлец. Ён быў – Алешка.”
Такія цудоўныя словы прысвяціла Вячаславу Іосіфавічу наша зямлячка, паэтэса Лілія Віктараўна Мялешка.
Нарадзіўся В.І.Алешка ў 1939г. на Случчыне. Пасля Амговіцкай школы скончыў сельгасакадэмію ў Горках, служыў у Эстоніі, працаваў у камсамольскіх і партыйных органах. З 1973 па 1983гг – першы сакратар Клецкага райкама партыі. За гэтыя 10 гадоў ён зрабіў вялікі крок наперад у развіцці розных галін у Клецкім раёне. Ён выпрацаваў свой непаўторны стыль кіравання, умеў “заразіць” ідэяй і павесці за сабой – ад мары да ажыццяўлення. Нездарма яго праца адзначана вышэйшымі ўзнагародамі – ордэнам Леніна і “Знакам Пашаны”.
Па выхадных, у турыстычных паходах Вячаслаў Алешка ніколі не разлучаўся з фотаапаратам і фотаружжом. У выніку выдаў 7 кніг пра прыроду роднай Беларусі, першая з якіх выйшла ў 1977г:
“З любоўю да прыроды”
“Покліч родных сцежак”
“Стратэгія пошуку”
“Мясціны запаведныя”
“Спатканне з лесам”
“Адзін на адзін з прыродай”
“Беларусь запаведная”
Апошнія фотаальбомы прынеслі аўтару славу фотамайстра, які глыбока і паэтычна паказаў прыгажосць і багацце роднага краю. У 1983г. В.І.Алешка быў прызначаны на пасаду намесніка старшыні дзяржкамітэта па прыродных рэсурсах і ахове асяроддзя.
Вячаслаў Іосіфавіч пакінуў адметны след на Клеччыне: стэлы ў цэнтры горада, зона адпачынку за гарадскім валам, дзіцячы летні лагер “Нача”, узаконеныя помнікі прыроды – гэта менавіта яго ідэі, рэалізаваныя праекты. А Клеччына засталася ў яго кнігах, напоўненых паэзіяй і хараством. Персанальныя выставы В.І.Алешкі праходзілі ў Мінску, Полацку, Слуцку, Салігорску, Брэсце, Гародні, Вільнюсе і мелі вялікі поспех.

звеннявым малочнага саўгаса “Чырвоная Зорка” Клецкага раёна Дубіне Уладзіміру Васільевічу, Мацейку Уладзіміру Пятровічу, Новіку Васілю Лук’янавічу.

14 лютага 1919 г. у мясцовай друкарні выйшаў першы нумар газеты “Батрак” – органа Клецкай валасной арганізацыі  КП(б)Б, які павінен быў адлюстроўваць “думкі і помыслы нашага беларускага селяніна”. За кароткі час выданне здабыло папулярнасць не толькі на Клеччыне, але і ў сумежных рэгіёнах. У красавіку было вырашана аб’яднаць яго са слуцкай газетай “Молат і Плуг”, пасля чаго звесткі пра “Батрака” губляюцца. На сённяшні дзень не захавалася ніводнага нумара газеты.

Скончыў Клецкую рускую сярэднюю школу (1948), філфак БДУ (1953). З 1956 г. – навуковы супрацоўнік Інстытута літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР. Друкаваўся з 1955 г. Даследаваў праблемы развіцця беларускай дакастрычніцкай і савецкай літаратуры. Аўтар прац «Драматургія Янкі Купалы» (1959), «Міхась Чарот» (1963), «Янка Купала і беларуская паэзія» (1971). Адзін з аўтараў «Гісторыі беларускай савецкай літаратуры» (т.1-2, 1964–1966), «Гісторыі беларускай дакастрычніцкай літаратуры» (т. 2, 1969), «Гісторыі савецкай шматнацыянальнай літаратуры» (М., 1972, т.4), «Гісторыі беларускай савецкай літаратуры» (1977), манаграфіі «Беларуская савецкая лірыка» (1979, у сааўт. з В.Бечыкам). Памёр 10 ліпеня 1987 г.

Адзін з удзельнікаў распрацоўкі “Праграмы пераходу БССР да рыначнай эканомікі”, “Комплексанага прагноза сацыяльна-эканамічнага развіцця Беларусі да 2010 г.” і шэрага іншых распрацовак.

Сябра саюза мастакоў Германіі з 2002 года. Творы знаходзяцца ў музеях Беларусі, у тым ліку у НАцыянальным мастацкім музеі, у прыватнай калекцыі – краінах Еўропы і Амерыкі. Ладзіць персанальныя выставы ў Беларусі і за мяжой. Выкладчык у інстытуце сучасных ведаў імя А.Шырокава на кафедры дызайна.

Аўтар кнігі “Падарожжа па Палессі і Беларускім краі”, у якой сабраў цікавыя звесткі з гісторыі гарадоў, мястэчак і вёсак Беларусі, апісанні побыту, павер’яў, абрадаў і звычаяў народа. Усё гэта адносіцца і да тых старонак кнігі, дзе аўтар дзеліцца сваімі багатымі ўражаннямі пра тагачасны Клецк і яго ваколіцы.

На яго ўтрыманне з дзяржаўнай казны штогод адпускалася 200 рублёў. Навучэнцаў было 70 хлапчукоў. Першым дырэктарам быў настаўнік Канон Філіпавіч  Валодзька, які скончыў Маладзечанскую настаўніцкую семінарыю. З 1897 года дырэктарам прызначаны Іван Панкратовіч.